Model wzrostu gospodarczego Solowa – wyjściowe założenia, dynamika kapitału na 1 zatrudnionego, stany stacjonarne
Model Solowa opisuje związki między oszczędnościami, akumulacją kapitału i produkcją w kolejnych latach. Wskazuje, że przyrost kapitału na pracownika jest równy różnicy między inwestycjami (oszczędnościami) a deprecjacją (amortyzacją) kapitału.
Założenia modelu
Funkcja produkcji spełnia założenia o stałych korzyściach skali (x-krotny wzrost zatrudnienia i kapitału powoduje x-krotny wzrost produkcji).
Rynek produktu pozostaje w równowadze.
Dynamika kapitału na 1 zatrudnionego
W modelu Solowa, wraz ze zwiększaniem się kapitału na pracownika, następuje coraz mniejszy wzrost gospodarczy, aż do dojścia do stanu stacjonarnego. Dynamikę kapitału na jednego zatrudnionego można opisać równaniem:
gdzie:
– kapitał na jednego pracownika, – stopa oszczędności, – funkcja produkcji na jednego pracownika, – stopa deprecjacji kapitału.
Stany stacjonarne
Stan stacjonarny to taki stan, w którym kapitał na pracownika (a w konsekwencji produkcja na pracownika) nie zmieniają się w czasie. Osiągnięcie stanu stacjonarnego następuje wtedy, gdy przyrost kapitału na pracownika jest równy jego deprecjacji:
gdzie:
– kapitał na jednego pracownika w stanie stacjonarnym.
W stanie stacjonarnym, wzrost zapewnia jedynie postęp techniczny, ponieważ kapitał i produkcja na pracownika nie zmieniają się.
Kluczowe wnioski z modelu Solowa
Wzrost gospodarczy w długim okresie zależy głównie od postępu technicznego.
Wzrost kapitału na jednego pracownika prowadzi do malejących przyrostów produkcji na jednego pracownika.
Osiągnięcie stanu stacjonarnego oznacza, że gospodarka nie może już rosnąć poprzez samą akumulację kapitału – potrzebne są innowacje technologiczne.